เมื่อในปี พ.ศ. ๒๕๓๕ มีชาวสุพรรณ (นักล่าของเก่า) ได้เข้ามาเดินตามตรอกซอกซอยในหมู่บ้าน  เขาได้สังเกตดูตอนฝนตก น้ำฝนจะเซาะดินและชะล้างสิ่งต่างๆ ให้เห็นมักจะเป็นเศษหม้อแตกลูกปัดหินเกตุและอื่นๆ  จนเขาแน่ใจว่าบริเวณบ้านปราสาทแห่งนี้ต้องมีค่า  เขาจึงตัดสินใจขอเช่าที่ดินของชาวบ้าน โดยขอให้ที่ดินกว้าง ๓๐๐ เมตร  ยาว๓๐๐ เมตร  ในราคา ๓๐๐ บาท  และได้จ้างเจ้าของที่ดินเป็นผู้ขุด  เจ้าของบ้านได้ค่าจ้างขุดวันละ ๕๐ บาทต่อคน  ในขณะนั้นเป็นนอกฤดูทำนา เมื่อขุดลึกไปประมาณ ๓ เมตร เริ่มได้ของมากมาย เมื่อรวบรวมได้มากๆ ชาวสุพรรณจะลำเลียงไปขายที่วัดโพธิ์ กรุงเทพฯ  ต่อมาชาวบ้านรู้จักวิธีการจึงไม่ยอมให้เช่าที่ดินอีก  แต่ชาวบ้านทำการขุดขายเสียเอง ชาวสุพรรณจึงทำการรับซื้อจากชาวบ้านอย่างเดียว ขุดและรับซื้ออยู่นานหลายเดือน ฐานะชาวบ้านที่ทำเริ่มดีขึ้นจากมีรถจักรยานยนต์ก็จะมีรถยนต์  ทางผู้นำชุมชนและคณะครูอาจารย์โรงเรียนบ้านธารปราสาทเห็นว่าขืนปล่อยให้ชาวบ้านขุดขายต่อไป  สิ่งที่มีอยู่ในหมู่บ้านจะหมดไปไม่มีอะไรเหลือ  จึงคิดหาทางระงับการขุดขาย  ผู้นำชุมชนจะห้ามก็ห้ามไม่ได้ เพราะเป็นสิทธิ์ของชาวบ้าน  ชาวบ้านมีเอกสารสิทธิ์ในที่ดินทุกตารางนิ้วของเขาเอง  มีทางเดียวต้องแจ้งเจ้าหน้าที่บ้านเมืองและผู้เกี่ยวข้องให้มาจัดการทางผู้นำชุมชนและครูอาจารย์จึงได้รายงานไปยังกรมศิลปากรพิมายและตำรวจท้องที่  เมื่อเจ้าหน้าที่ได้รับแจ้งจึงเข้ามาปรามการขุดค้น  ชาวบ้านจึงยุติการขุดค้นตั้งแต่นั้นมา  จากนั้นกรมศิลปากรเข้ามาดูและหางบประมาณมาขุดค้นเพื่อศึกษาทางโบราณคดีรวม ๗ หลุม  ทางกรมศิลปากรไม่ได้อนุรักษ์ไว้เพราะขาดงบประมาณเพียงแต่ขุดค้นเพื่อศึกษาและวิจัยเท่านั้น  เจอของดีๆ ที่เป็นสำคัญพอจะเป็นหลักฐานทางโบราณคดีได้ก็จะนำไปเก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์พิมายและกลบหลุมตามเดิม  ทางชุมชนและคณะครูอาจารย์โรงเรียนบ้านธารปราสาทเห็นวัตถุโบราณเหล่านี้ควรจะอนุรักษ์ไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษา จึงได้ทำพิพิธภัณฑ์กลางแจ้งขี้น  ทางชุมชนและคณะครูอาจารย์โรงเรียนบ้านธารปราสาทจึงปรึกษาหารือกันที่จะหางบประมาณมาขุดและอนุรักษ์รักษาไว้  ขณะนั้นได้ติดต่อประสานงานกับหน่วยงานราชการต่างๆ หลายที่แต่ก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือ  บังเอิญด้วยบุญกุศลของชาวบ้านปราสาทที่มีลูกหลานในหมู่บ้าน คืออาจารย์สมชาย รักกลาง ทำงานอยู่กองทัพภาคที่ ๒ รู้จักกับเสธ.อำนาจ การงาน  จึงได้ชวนท่านเสธ.อำนาจมาที่หมู่บ้านปราสาทและเล่าเรื่องให้ฟัง รวมทั้งนำภาชนะดินเผาบางส่วนที่ยังมีเหลือให้ท่านดู  ท่านจึงรับอาสาไปติดต่อกับแม่ทัพภาคที่ ๒ เพื่อของบประมาณอีสานเขียวงวดสุดท้าย ร่วมกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย  ซึ่งได้รับความร่วมมือในการเขียนโครงการโดยอาจารย์จรัญและอาจารย์คะนึงนิตย์ จอมกลาง  อาจารย์โรงเรียนบ้านธารปราสาท ผู้อยู่อยู่ในคณะที่ปรึกษาชุมชนมาโดยตลอด  ผลปรากฏว่าประสบความสำเร็จ ได้รับงบประมาณ ๙,๐๐๐,๐๐๐ บาท และได้ทำการขุดอนุรักษ์เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๕ เสร็จสิ้นทั้ง ๓ หลุมขุดค้นและอาคารกันฝนพร้อมสำนักงานบริการแหล่งท่องเที่ยว ลานจอดรถ ถนนลาดยางเข้าหมู่บ้าน เชื่อมต่อทั้ง ๓ หลุม ในปี พ.ศ. ๒๕๓๖  ได้ได้เปิดให้นักท่องเที่ยวได้เข้าชมและศึกษาแหล่งโบราณคดีบ้านปราสาท และได้จัดแหล่งชุมชนโฮมสเตย์เพื่อรองรับนักศึกษาเข้าพักนำร่องในปี พ.ศ. ๒๕๓๖ เช่นกัน  ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๕๓๗ – ๒๕๓๘ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยได้จัดสรรงบประมาณก่อสร้างการประปาหมู่บ้านให้กับแหล่งโบราณคดีและชุมชนบ้านปราสาท